یکی از موارد اختلاف بین وهابی ها و سایر مسلمانان، مسئله توسل به اولیای الهی یا به تعبیری، وسیله قرار دادن آنان نزد خداوند متعال است. در قرن هفتم هجری ابنتیمیه حراّنی، با نگاشتن کتاب التوسل و الوسیله با آن مخالفت کرد و بر حرمت بار سفر بستن برای زیارت، فتوا داد. فتاوا و اندیشه های وی مورد نقد عالمان همعصر وی قرار گرفت و پس از چندی به فراموشی سپرده شد. در قرن دوازدهم بار دیگر این اندیشه ها مورد توجه محمد بنعبدالوهاب نجدی قرار گرفت. وی که به کمک نظامی آلسعود بر سرزمین حجاز مسلط گردیده بود، به ترویج اندیشه ها و فتاوای ابنتیمیه پرداخت و مسلمانان را به سبب توسل و زیارت، مشرک دانست. این امر سبب گردید تا بار دیگر اندیشمندان مسلمان به میدان آیند و به نقد و بررسی عقاید وهابیان بپردازند.
