پرسش:
لطفاً به این شبهه پاسخ بدهید: مسلمانان کفار را لعن میکنند و از آنها اعلام برائت میکنند؛ چطور به خودتان حق میدهید که آنها را لعن کنید؟!
پاسخ:
انتظار دارند در مقابل دشمنان خدا، مسلمانان و مردم چه کنیم؟! به آنها اظهار محبّت کنیم، برایشان دعای خیر نماییم، یا دست کم نسبت به جنایاتشان بیتفاوت باشیم؟!
ستون پنجم، به ویژه در فضای مجازی، پس از تظاهرات عظیم مردم در 22 بهمن، جوّسازی میکنند که چرا «مرگ بر امریکا» میگویید؟! و پس از تظاهرات عظیم مردم در روز قدس، فرافکنی میکنند که چرا «مرگ بر اسرائیل» میگویید؟! و پس از اتمام مناسک حج تمتع با برگزاری «برائت از مشرکن»، معترض میشوند که چرا از کفار و مشرکین برائت میجویید و آنها را لعن میکنید؟! و در دهۀ محرم، هوچیگری به راه میاندازند که «مگر لعن دیگران بد نیست، پس چرا در زیارت عاشورا، این همه لعن آمده است؟!»
و حال آن که کفار بیشتر لعن میکنند، منتهی نه به لفظ و در شعار، بلکه در عمل؛ با تحریم، جنگ، ترور، توطئه، فتنه … و نسلکُشی و بچه کُشی گستردۀ مسلمانان در سرتاسر جهان!
البته این پیاده نظام دشمن در داخل، اصلاً نمیدانند که لعن یعنی چه؟ حتی برخی گمان دارند که لعن، نوعی فحاشی میباشد! منتهی همین قدر که اظهار مخالفت و دشمنی میباشد، آنها را ناراحت میکند و بسیار متکبرانه انتظار دارند که هر چه کردند، مسلمانان حتی در لفظ نیز از آنان برائت نجویند و لعن نکنند!
1- لعن، یعنی: «دور دانستن از رحمت الهی» و البته به مثابۀ دعا برای نابودی نیز هست؛ بدیهی است که مسلمانان برای دشمنان خدا، مسلمانان و مردم، هیچ خیری نمیخواهند و نابودی ظالمان را خواهانند. لعن یعنی: «خداوندا! از رحمتت دور بدار».
2- لعن مسلمانان، به تبعیت از لعن خداوند متعال و آموزههای او در قرآن مجید و سنّت پیامبر اکرم صلوات الله علیه و آله میباشد. خداوند متعال نمیخواهد بندگان مؤمنش، نسبت به کفار و مشرکن، رأفت و محبّت داشته باشند و فریب بخورند؛ چرا که این رأفت، محبّت و مودّت (بروز محبت در کلام و عمل)، کاملاً یکطرفه میباشد:
«یا أَیهَا الَّذِینَ آمَنُوا لَا تَتَّخِذُوا عَدُوِّی وَعَدُوَّكُمْ أَوْلِیاءَ تُلْقُونَ إِلَیهِمْ بِالْمَوَدَّةِ وَقَدْ كَفَرُوا بِمَا جَاءَكُمْ مِنَ الْحَقِّ یخْرِجُونَ الرَّسُولَ وَإِیاكُمْ أَنْ تُؤْمِنُوا بِاللَّهِ رَبِّكُمْ إِنْ كُنْتُمْ خَرَجْتُمْ جِهَادًا فِی سَبِیلِی وَابْتِغَاءَ مَرْضَاتِی تُسِرُّونَ إِلَیهِمْ بِالْمَوَدَّةِ وَأَنَا أَعْلَمُ بِمَا أَخْفَیتُمْ وَمَا أَعْلَنْتُمْ وَمَنْ یفْعَلْهُ مِنْكُمْ فَقَدْ ضَلَّ سَوَاءَ السَّبِیلِ» (الممتحنة، 1)
– ای كسانی كه ایمان آوردهاید دشمن من و دشمن خویش را دوست خود قرار ندهید، شما نسبت به آنها اظهار محبت میكنید، در حالی كه به آنچه از حق برای شما آمده كافر شدهاند، و رسول خدا و شما را به خاطر ایمان به خداوندی كه پروردگار همه شما است از شهر و دیارتان بیرون میرانند، اگر شما برای جهاد در راه من و جلب خشنودیم هجرت كردهاید، پیوند دوستی با آنها برقرار نسازید، شما مخفیانه با آنها رابطه دوستی برقرار میكنید در حالی كه من آنچه را پنهان یا آشكار میكنید از همه بهتر میدانم، و هر كس از شما چنین كاری كند از راه راست گمراه شده.
«إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا وَمَاتُوا وَهُمْ كُفَّارٌ أُولَئِكَ عَلَيْهِمْ لَعْنَةُ اللَّهِ وَالْمَلَائِكَةِ وَالنَّاسِ أَجْمَعِينَ» (البقره، 161)
– كسانى كه كافر شدند و در حال كفر مردند لعنت خدا و فرشتگان و تمام مردم بر آنان باد.
«أَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذِينَ أُوتُوا نَصِيبًا مِنَ الْكِتَابِ يُؤْمِنُونَ بِالْجِبْتِ وَالطَّاغُوتِ وَيَقُولُونَ لِلَّذِينَ كَفَرُوا هَؤُلَاءِ أَهْدَى مِنَ الَّذِينَ آمَنُوا سَبِيلًا * أُولَئِكَ الَّذِينَ لَعَنَهُمُ اللَّهُ وَمَنْ يَلْعَنِ اللَّهُ فَلَنْ تَجِدَ لَهُ نَصِيرًا» (النساء، 51 و 52)
– آيا كسانى را كه از كتاب [آسمانى] نصيبى يافتهاند نديدهاى كه به جبت و طاغوت ايمان دارند و در باره كسانى كه كفر ورزيدهاند مىگويند: اينان از كسانى كه ايمان آوردهاند راهيافتهترند * اينانند كه خدا لعنتشان كرده و هر كه را خدا لعنت كند هرگز براى او ياورى نخواهى يافت.
«وَنَادَى أَصْحَابُ الْجَنَّةِ أَصْحَابَ النَّارِ أَنْ قَدْ وَجَدْنَا مَا وَعَدَنَا رَبُّنَا حَقًّا فَهَلْ وَجَدْتُمْ مَا وَعَدَ رَبُّكُمْ حَقًّا قَالُوا نَعَمْ فَأَذَّنَ مُؤَذِّنٌ بَيْنَهُمْ أَنْ لَعْنَةُ اللَّهِ عَلَى الظَّالِمِينَ» (الأعراف، 44)
– و بهشتيان به دوزخيان صدا ميزنند كه ما آنچه را پروردگارمان به ما وعده داده بود همه را حق يافتيم، آيا شما هم آنچه را پروردگارتان به شما وعده داده بود حق يافتيد؟! در اين هنگام ندا دهندهای در ميان آنها ندا میدهد كه لعنت خدا بر ستمگران باد!
●- و دهها آیۀ دیگر که تبیین میکند چه افراد، جماعات و گروههایی مشمول «لعن» خداوند متعال هستند، پس شما نیز باید آنها را لعن کنید.
3- بنابراین، مسلمانان حق دارد که بیدار و هوشیار باشند، آگاه و بصیر باشند، و دشمنان خدا و خود را دشمن بدارند و نه تنها از آنها «برائت» بجویند، بلکه در مقابل آنها صفآرایی کنند و از خود دفاع نمایند و کسی هم نمیتواند این حق مسلّم را از آنان بگیرد.
4- کفار ظالم در نظام سلطه، به قدرت همه جانبه [سیاست، ثروت، تسلیحات و تبلیغات] خود اتکا دارد و در جنگ ترکیبی از تمامی قوای خود استفاده میکند؛ اما مسلمانان، ضمن آن که میکوشند از قدرت، ثروت و تسلیحات برتر برخوردار گردند، به خداوند سبحان ایمان و توکل دارند؛ لذا دعا میکنند که «بار الها! آنان را لعن بفرما»، یعنی: «از رحمتت دور بدارد و گرفتار عذابهای دنیوی بنما تا نابود شوند و در آخرت نیز به عذاب خودشان برسان.»
شعائر و تبلیغات
«تبلیغ»، یعنی: «اطلاعرسانی و آگاهی بخشی برای توجه و استقبال مخاطبان» و در این معنا، فرقی ندارد که «تبلیغ» برای دین خدا باشد و یا کالای تجاری و مصرفی!
نقش و اثر «تبلیغ»، در اطلاعرسانی و دعوت، آنقدر کلیدی است که فرمود: «پیامبران من، وظیفه و کاری جز تبلیغ ندارند.»
«مَا عَلَى الرَّسُولِ إِلَّا الْبَلَاغُ وَاللَّهُ يَعْلَمُ مَا تُبْدُونَ وَمَا تَكْتُمُونَ» (المائدة، 99)
– پيامبر وظيفهای جز ابلاغ (رسالت و دستورهای الهی) ندارد (و مسئول اعمال شما نيست) و خدا ميداند چه چيزها را آشكار، و چه چيزها را پنهان ميداريد.
بدیهی است که «تبلیغ»، فقط با کلام یا تصاویر به انجام نمیرسد، بلکه هر حرکتی، هر نشست و برخاستی، هر اقدام و عملی، هر پوشش و لباسی، هر نوع موضعگیری و کلامی، نوعی تبلیغ میباشد.
●- سرمایهگذاری و هزینۀ نظام استکباری سلطه، در عرصۀ تبلیغات و به ویژه علیه هر نوع ایمان و باور به توحید معاد – علیه قرآن مجید و علیه اسلام و مسلمانان، به مراتب بیشتر از سرمایهگذاری و هزینۀ آنان در عرصۀ تولید تسلیحات نظامی و گسترش سازمانهای اطلاعاتی و جاسوسیشان میباشد. شعارهایی چون: «دموکراسی، لیبرالیسم، آزادی، حقوق بشر، صلح جهانی، امنیت عمومی و …» که همچون سلاح کشتار جمعی در اختیار نظام سلطه قرار گرفتهاند، همه مصداق «پرچمهای دروغین» بوده و با تبلیغات فرافکنی و القا میشوند!
نظام استکباری سلطه، همچون فرعون فریاد میکشد «أَنَا رَبُّكُمُ الْأَعْلَی – من ربّ (صاحب اختیار و اداره کنندۀ امور) برترِ شما هستم»؛ در راستای اهداف و منافع خودم، تحریم میکنم، جنگهای نظامی، بیولوژیکی یا جنگهای نرم به راه میاندازم – ترور و شکنجه در هر کجای دنیا را حق خودم میدانم – به صورت علنی، نسل کُشی و بچه کُشی راه میاندازم و علاوه بر اینها در جنگ شناختی و تبلیغاتی، «اسلام هراسی» را فرافکنی میکنم؛ اما شما مسلمانان حق ندارید که از ما برائت بجویید، حتی در لفظ و شعار! میگویند: «کی به شما چنین حقی داده است؟! حق را ما باید بدهیم که ندادهایم!»
●- بنابراین، زنده نگهداشتن و علنی کردن شعائری چون: «الله اکبر – لا إله الّا الله – مرگ بر امریکا و انگلیس – مرگ بر اسرائیل و هر جنایتکار دیگری» و هم چنین برائت و لعن مشرکان، چه در عمل و چه در لفظ، اعلام مواضع مسلمانان میباشد و اعلام این مواضع بر حق نیز حق مسلّمی است که کسی نمیتواند از مسلمانان بگیرد و البته که آنها از گسترش لفظی و سپس عملیِ این شعارها میترسند؛ چرا که سبب بیداری و آگاهی مسلمانان و تمامی مردم جهان، قبول و گرایش و در نتیجه قیام و ایستادگی میگردند.
