در مشی ائمه (علیهم السلام) هیچ تفکیکی بین سیاست و وظایف آن ها نیست . آنان سیاست مدارترین ، بندگان الهی هستند و تدبیر آن ها در تمام امور به صورت کامل و بی نقص انجام می گیرد. ازاین رو امامت امام حسن و امام حسین (علیهما السلام) نیز با یکدیگر تفاوت ندارد.
آن چه باعث اختلاف در روش آنان گردید، شرایط زمان و مکان است . بعد از شهادت حضرت علی (علیه السلام)، مردم با امام حسن (علیه السلام) بیعت کردند و امامت حضرت شش ماه و سه روز به طول انجامید و در سال ٤١ ق بین او و معاویه صلح نامه امضا شد.
پس از اجرای صلح ، امام (علیه السلام) به مدینه مراجعت نمود و مدت ده سال آخر عمر شریفش را در آن جا ساکن بود نوشتار «رفتارشناسی سیاسی امام حسن مجتبی (علیه السلام) بعد از صلح » تلاش دارد به این پرسش پاسخ دهد که ؛ امام بعد از صلح و ده سال اقامت در مدینه چه رفتار سیاسی داشته اند؟
بر پایه منابع موجود، امام (علیه السلام) در این هنگام هم چون پدر و جد بزرگوارش ، طبیب دل سوز و پناهگاهی مطمئن برای مردم و شیعیان و مظلومان عالم بود. مسلمانان جهان را با درایت رهبری می کرد و رفتار سیاسی ایشان ، پایبندی به پیمان صلح ، همراه سخنرانی های سیاسی و برخورد با زیاده خواهی و نقشه های شیطنت آمیز معاویه است . ایشان با حمایت های سیاسی از شیعیان و موالیان و حفظ جان آنان ، کادرسازی و تربیت نیروهای کارآمد، زمینه را برای نهضت عاشورا آماده می نمودند.
